Normaal is er weinig inspanning benodigd om mijn woorden op papier te zetten. Soms vloeien de woorden zo soepel, dat ik binnen tien minuten een column kan produceren. Ditmaal niet. Ik ben al maanden aan het schrijven, en nog steeds weet ik niet hoe ik dit moet verwoorden.
Tijdens de opdracht gingen er zoveel emoties door mij heen dat ik emotionele kortsluiting kreeg. Afschuw, empathische pijn, verschrikking, droefenis, verdriet, woede, bezorgdheid; ik voelde het allemaal tegelijkertijd.
Vooral het aanzicht van de kinderkamer hakte erin. In de hoek stond een versleten kinderbed, met een volledig zwart uitgeslagen matras. De gehele kamer was tot kniehoogte gevuld met huishoudelijk afval, verzameld over een periode van vermoedelijk meerdere jaren.
In de aangrenzende kamer was zijn moeder overleden. De jongen, van basisschoolleeftijd, had zijn moeder eerst proberen wakker te maken. Toen hij begreep dat zij overleden was, ging hij naar de woonkamer en bleef daar een week zitten totdat deze dieptrieste situatie werd opgemerkt. Door zijn autisme had hij geen hulp kunnen inschakelen.
Net als de bovenverdieping, waren ook de woonkamer en keuken bezaaid met afval. De stank die hierdoor werd geproduceerd was ondragelijk en brandde in de ogen en neus. Ik beeldde mijn eigen zonen in, en hoe zij hier zouden hebben geleefd. Met moeite hield ik mijn tranen binnen.
Tussen het afval was er één kleine opening aanwezig. Direct voor het bankstel, tegenover de televisie. Hier had hij waarschijnlijk het merendeel van de week doorgebracht, kijkend naar tekenfilms of spelend met speelgoed.
Wanneer de honger of dorst zijn intrede deed, ging hij tussen het afval op zoek naar etensresten of drinken. Zijn vermagerde toestand duidde erop dat hij enkel het hoognodige had geconsumeerd.
Uiteindelijk werd de situatie ontdekt, en kon hij worden bevrijd uit deze menselijke hel. Erg spraakzaam was hij nooit geweest, maar nu kwam er helemaal geen woord meer uit.
Over Tuğrul
Tuğrul Çirakoğlu is een Nederlands ondernemer, columnist, schrijver, spreker en vlogger van Turkse afkomst. Momenteel is hij directeur van Frisse Kater BV en woont en werkt in Amsterdam. Tuğrul was van januari 2021 tot december 2022 columnist voor Het Parool met een wekelijkse column in PS Het Parool.
Ik kan me heel goed voorstellen dat dit heel veel met je doet, ik was er niet mij maar ik kan het me enigszins voorstellen….
Ik ben zelf moeder van twee autistische jongens, daarom grijpt het mij van beide kanten aan (Die van jou en van die jongen), dan denk je hoezo mijn jongens reageren in zo’n situatie….
Hartverscheurend, arn kind.
Wie dit niet raakt heeft geen hart.
Ik lees altijd je column en besef telkens weer hoe dankbaar een mens moet zijn als hij/zij mensen om zich heen heeft die om je geven.Ik voel je wanhoop en verdriet bij dit stukje, hoe triest ook het maakt jou een prachtig mens, dit werk doen vraagt zoveel empatisch vermogen uit jouw verhaal spat de liefde voor de mens af. Jij verdient zeker een stoel in de hemel!
Met respect!
Wat een in en in triest verhaal
Ik hoop dat dat kind een liefdevolle plek krijgt met goede begeleiding
Ik weet dat jullie zwaar werk hebben maar dit is er zoden die je in je botten kraakt.
Hopelijk kun je het een plekje geven
Wat jullie doen is belangrijk!! Maar niet makkelijk
Wat een aangrijpend verhaal, ik heb zelf een kind met autisme..ik hoop dat hij door middel van goeie begeleiding toch nog een stukje geluk mag vinden.