Om zeven uur in de ochtend ging de telefoon over. Het was een uitvaartonderneemster waar ik in het verleden eerder mee had samengewerkt. Een van haar klanten was zojuist geconfronteerd met een onopgemerkt overlijden binnen de familie. De overledene had vermoedelijk enkele maanden dood in huis gelegen, en was in compleet gemummificeerde staat aangetroffen.
Ik kreeg het telefoonnummer van de broer van de overledene doorgestuurd. Na een kort telefonisch gesprek werd de opdracht aan ons gegund. Onder de voorwaarde dat de schoonmaak dezelfde dag zou plaatsvinden.
Enkele uren later stonden we voor de deur. De opdrachtgever wou zelf niet naar binnen. Er was door de uitvaartonderneemster ook geadviseerd om dit niet te doen. Volgens de politie was de overledene in de slaapkamer aangetroffen, op bed.
De situatie oogde anders dan omschreven. Het overlijden had op de vloer plaatsgevonden, niet op bed. Daar was ik zeker van. ‘Hoe kan iemand zich zo vergissen?’ denk je nu misschien. Door de shock kijken mensen vluchtig naar een ruimte om hierna hun blik af te wenden. Onjuiste omschrijvingen zijn dan ook niet ongewoon in ons werk.
De inrichting van de woning duidde op een sober en afgezonderd bestaan. Volgens de opdrachtgever kwam zijn broer weinig buiten, en ontving nooit visite. Hij probeerde hem wel regelmatig te e-mailen en bellen, maar er kwam nooit antwoord terug.
Vijftien jaar geleden woonden ze nog op enkele deuren afstand van elkaar. Het contact was toen altijd goed en warm. Nadat de opdrachtgever besloot te verhuizen naar een aangrenzende wijk, werd het contact met zijn broer steeds minder.
‘’Mijn broer leed aan schizofrenie’’ zei hij, ‘’na mijn verhuizing zonderde hij zichzelf steeds verder af, waarna hij op een gegeven moment al het contact verbrak’’. Bijna vijftien jaar lang hoorde hij niks van zijn broer. Als de politie zo nu en dan polshoogte kwam nemen, werd er vanuit het raam ‘’flikker op!’’ geroepen.
Schizofrenie zorgt ervoor dat paranoïde gedachten, waanideeën of hallucinaties het leven van iemand over nemen. Dat leek hier ook gebeurd te zijn. Alle ramen waren dichtgeplakt, en sommige raamhendels waren extra beveiligd met ducttape en ijzerdraad.
Er was nergens in de woning een kruimel voedsel aanwezig. Het enige wat er stond waren enkele flessen bronwater. ‘’Hij kon altijd zo lekker en goed koken’’ zei zijn broer op verdrietige toon toen wij na afloop van de werkzaamheden samen door de woning liepen.
Inmiddels had hij verschillende verhalen te horen gekregen over hoe zijn broer was overleden. ‘’Wat denken jullie van dit alles?’’ vroeg hij. ‘’Vermoedelijk versterving’’ zei ik. ‘’Het lijkt erop dat uw broer, door de schizofrenie, is gestopt met eten. Een mens overlijdt dan vanzelf na een bepaalde periode aan de gevolgen van uitdroging.’’
Plotseling leek alles op z’n plaats te vallen. Hij knikte, mompelde iets over hoe triest het was dat zijn broer zo had geleefd, en plaatste toen zijn beide handen voor zijn gezicht. ‘’Ik had geen idee dat mijn broer al deze jaren zo leefde.’’
Hij begon te snikken, waarna een kortstondig maar hard gehuil volgde. Mijn collega en ik keken elkaar aan, waarop hij de opdrachtgever stevig omhelsde. Enkele seconden later sloeg hij ook zijn armen om mijn collega heen.
Men begrijpt vaak niet goed waarom ik dit werk doe. En al helemaal niet hoe ik dit al tien jaar volhoudt. Dag in dag uit geconfronteerd worden met de meest verschrikkelijke kanten van onze maatschappij gaat je niet in de koude kleren zitten. Ik ben daar geen uitzondering op.
Het zijn deze korte, voor de buitenwereld ongeziene momenten, die mij de drive geven om door te blijven gaan. Een omhelzing. Een traan. Een lach uit blijdschap. Ik kan op mijn unieke manier een wezenlijk verschil maken in de levens van mensen. Dit is allang geen werk meer. Het is mijn roeping.
Over Tuğrul
Tuğrul Çirakoğlu is een Nederlands ondernemer, columnist, schrijver, spreker en vlogger van Turkse afkomst. Momenteel is hij directeur van Frisse Kater BV en woont en werkt in Amsterdam. Tuğrul was van januari 2021 tot december 2022 columnist voor Het Parool met een wekelijkse column in PS Het Parool.
Mooi werk, vooral zo beeldend als je het beschrijft. Wat fijn voor de nabestaanden dat er mensen zijn met jouw werk, zoals jij en je team🫶👍
Ik heb al vaker mijn blijk van waardering gegeven,maar die woorden die ik onder je filmpjes zette zijn nooit genoeg.
Je zegt het is mijn roeping,dit bedenk je niet als je jong bent en moet kiezen wat je later wilt worden,ik denk dat je ook geen besef had toen je jong was,dat deze kant van het leven ook bestond.
Ik zou wel willen weten waar het begonnen is en hoe je in dit vak bent terecht gekomen.
Mijn zwager heeft een ongedierte bestrijdingsmiddel bedrijf in Amsterdam Noord,en van hem hoor ik ook wel verhalen,maar jij brengt het onder de aandacht in de media,zo kunnen mensen zien wat er allemaal speelt in deze materie.
Je moet het aan kunnen en zeker moet je menselijk blijven,en dit doe jij ook met zoveel respect,dat respect krijg je ook van mij,ook bewondering absoluut.
Ik wens je je heel veel geluk en gezondheid voor het komende jaar,en eigenlijk hoop ik op minder intens verdrietige opdrachten,maar de maatschappij verhard in sneltempo,dus ben ik bang dat je het beroepshalve alleen maar drukker gaat krijgen.🍀🍀🍀🍀🍀🍀🍀🍀🍀🍀🍀🍀