Het toiletpapier was anderhalve meter hoog opgestapeld

Kijkend naar de foto die op mijn computerscherm verscheen vroeg ik mijzelf voor de zoveelste keer af: ‘Hoe is het toch mogelijk?’ Telkens wanneer ik denk het ergste te hebben gezien, weet men mij iedere week weer te verbazen.

Vol ongeloof staarde ik naar de berg met gebruikte toiletvellen, grotendeels besmeurd met ontlasting, van circa anderhalve meter hoog. Was dit echt of gefotoshopt? Onder het geheel was de helft van de toiletpot zichtbaar. Ik schat dat de drollen circa dertig centimeter hoog uitpuilden.

Er kwam met regelmaat huishoudelijke hulp langs. De toiletdeur werd echter uit schaamte altijd dichtgehouden. Je kon overal over praten, behalve het toilet. Wie dit toch waagde werd boos weggestuurd.

Uiteindelijk verergerde de situatie dusdanig dat er geen andere optie meer was. Er moest per direct professionele hulp worden ingeschakeld. Via een hulpverlener werd er contact met ons opgenomen. Twee dagen later stonden we voor de deur.

De persoon die dit alles had veroorzaakt stond ons buiten doodnerveus op te wachten. Er was ogenschijnlijk weinig behoefte aan een gesprek dus nam ik het voortouw door de woning binnen te stappen. ‘Mag ik het toilet zien?’ vroeg ik beleefd om een vals gevoel van controle te geven.

Toen ik de toiletdeur opendeed zette mijn collega direct zijn mondmasker op. Ik deed alsof ik nergens last van had, om het gevoel van schaamte niet te versterken. In werkelijkheid stonden mijn neusgaten in vuur en vlam.

Hierna liepen we naar de badkamer. Vanwege de situatie in de toiletruimte diende deze al enige tijd als urinoir. Zelden heb ik zo een sterke ammoniaklucht geroken in een woning waar iemand actief verblijft. Het was alsof ik direct met mijn neus boven een fles ammoniak hing.

Om de ammoniaklucht in de woning zo snel als mogelijk te reduceren besloot ik met de badkamer te beginnen. Ik zette mijn halfgelaatsmasker op en gooide de badkamervloer vol met verschillende chemicaliën om de urinerestanten zo snel als mogelijk af te breken.

Na enkele minuten inwerktijd en wat licht schrobwerk kon ik de vloer afspoelen met schoon, koud water. De geur was weg. Mijn collega nam het werk in de badkamer over zodat ik mij kon voorbereiden op de hoofdtaak.

Met tegenzin plaatste ik stuk-voor-stuk alle benodigde materialen op de woonkamervloer. Normaliter kan ik goed de knop omzetten, maar ditmaal ontbrak de innerlijke motivatie die mij van de benodigde energie voorziet.

Waarschijnlijk kwam het door een gevoel van fysieke vermoeidheid gecombineerd met de warmte. Het was binnenshuis bijna 27 graden. Straks met een overall aan en volgelaatsmasker op zou het minstens als 35 graden aanvoelen.

Wat ook een rol speelde was het gebrek aan achtergrondinformatie. Alles draaide om de vervuiling, maar wie was de mens achter het vuil? Het was op het eerste gezicht een reguliere woning net als ieder ander.

Er lagen wel meer snuisterijen dan in de gemiddelde woning. Dit gaf enigszins een beeld van de persoon. Pas toen ik in de slaapkamer stond werd mijn aandacht echt gegrepen. Naast het hoofdkussen lagen twee kleine knuffels op bed. Mijn gemoedtoestand verzachte waarna ik onmiddellijk werd overspoeld met gevoelens van medelijden.

Ik zag mijn zoontje voor mij, die in zijn ledikant ligt met zijn kleine koolmees knuffel. Als hij erop drukt bootst de knuffel het gezang van een koolmees na. Af en toe pakt hij de knuffel vast en heeft hij uitgebreide gesprekken met hem in zijn eigen babytaal. Wat mij het meest raakt is wanneer hij met de knuffel in zijn handen ligt te slapen. De kleine koolmees is zijn beste vriend.

De knuffels op bed symboliseerden voor mij de behoefte aan veiligheid, warmte en geborgenheid die mijn zoon ook heeft. Deze persoon had hulp nodig, en ik zou deze hulp gaan bieden. Ik had hiermee mijn innerlijke motivatie weer gevonden.

Voorzichtig schepte ik een vuilniszak met toiletpapier vol. Dit ging moeizaam dus gooide ik de schep naast mij neer en begon mijn handen als schep te gebruiken. Het beste gereedschap dat ons is gegeven zijn nog steeds onze eigen handen.

Hierna begon ik met het leegscheppen van de pot. Ik deed mijn best om niet mijn masker vol te kotsen. Nadat de pot leeg was besloot ik een kleine pauze te nemen. Ik wou niet oververhit raken.

Na mijn pauze ontstopte ik het toilet, waarna ik de rest van de ruimte grondig kon schoonmaken. Na afloop had je nooit voor mogelijk gehouden dat de toiletruimte enkele uren geleden vol had gestaan met ontlasting en toiletpapier. Alles straalde.

Eenmaal thuis was ik bekaf maar voldaan. Ik had wederom iemand een frisse start kunnen geven in het leven. Dat was meer waard dan welk geldbedrag dan ook.

Over Tuğrul

Tuğrul Çirakoğlu is een Nederlands ondernemer, columnist, schrijver, spreker en vlogger van Turkse afkomst. Momenteel is hij directeur van Frisse Kater BV en woont en werkt in Amsterdam. Tuğrul was van januari 2021 tot december 2022 columnist voor Het Parool met een wekelijkse column in PS Het Parool.