Vanuit de gemeente werd contact met ons opgenomen voor een offerte aanvraag. Een van hun bewoners woonde in een ernstig vervuilde woning. Vanwege de viezigheid en geuroverlast kon hij niet de zorg krijgen die hij nodig had. De woning moest zo snel mogelijk worden schoongemaakt zodat het zorgtraject kon worden opgestart.
Op de afgesproken dag en datum stonden we voor de woning. Het duurde even voordat wij binnen werden gelaten. Ik zag vanaf de woonkamer een bejaarde man in zijn ondergoed moeizaam naar de voordeur slenteren.
Hij groette ons vriendelijk bij het openen van de deur. ‘Goedemorgen’ zei ik, kijkend naar zijn broodmagere lichaam bedekt met open verwondingen en opgedroogde bloedvlekken. Zijn hoofd en gezicht waren bedekt met een dikke, grijze baard en bos haar.
Met moeite liep hij weer terug naar de woonkamer en plofte neer op de bank naast een tweede meneer bedekt met dikke, gouden juwelen. De tweede meneer was zo goed als blind en oogde nog verwoester dan de meneer die de deur opendeed. Omdat ze beiden niet erg spraakzaam waren gingen we maar meteen aan de slag.
Na een uur werd er aangebeld. Het was de wijkverpleegkundige die de medicijnen van een van de heren kwam brengen. ‘Niet met alcohol innemen hé’ zei ze met een strenge toon. ‘Nee, nee zoiets zou ik nooit doen’ werd er geantwoord door de blinde meneer.
Zodra de verpleegkundige was vertrokken toverde de man met de baard een grote fles Bacardi tevoorschijn. Twee glazen werden voor negentig procent met Bacardi gevuld, en tien procent met cola. ‘Meneer, wat doet u nou?’ zei mijn collega verbaasd. ‘U weet toch dat medicatie met alcohol geen goede combinatie is?!’
Beide heren moesten lachen. ‘We drinken niks anders. Ook geen water. Iedere dag zuipen we twee van zulke flessen leeg!’ … Wat? Ik kon mijn oren niet geloven. Het spraakwater vloeide rijkelijk en de twee heren begonnen steeds energieker te worden.
Nadat we de met poep besmeurde woning onder handen hadden genomen bood ik aan om lunch voor ze te kopen. Ze hadden samen al bijna een grote fles Bacardi leeggedronken en niks gegeten. ‘Nee, dat hoeft niet hoor’ zeiden ze. Ik kocht toch een halve kilo kibbeling voor de zekerheid.
Toen ik de kibbeling op de salontafel neerzette werd deze verorberd binnen recordsnelheid. Ik schat dat het niet langer dan een halve minuut duurde voordat de gehele bak leeg was. Ze beten nog net niet hun eigen vingers eraf tijdens het eten.
Na de werkzaamheden bleven we nog even zitten om te kletsen en nummers uit te wisselen. De meneer met de baard was een goede vriend van de blinde meneer. Hij woonde tijdelijk bij meneer om hem te helpen met zijn dagelijkse activiteiten.
We spraken af elkaar weer gauw te zien. Een kappersbezoek en wat nieuwe kleding kopen stond op de planning. Zo ver kwam het echter nooit. Twee weken later belde onze contactpersoon van de gemeente. De blinde meneer was overleden als gevolg van overmatig alcoholgebruik.
Over Tuğrul
Tuğrul Çirakoğlu is een Nederlands ondernemer, columnist, schrijver, spreker en vlogger van Turkse afkomst. Momenteel is hij directeur van Frisse Kater BV en woont en werkt in Amsterdam. Tuğrul was van januari 2021 tot december 2022 columnist voor Het Parool met een wekelijkse column in PS Het Parool.
Geef een reactie