Zolang ik mij kan herinneren heb ik een passie voor luxe auto’s. Wanneer ik als kleine jongen een luxe auto passeerde, zei ik altijd tegen mijn vader: ‘’Later ga ik ook zo een auto rijden.’’ Zijn antwoord was altijd hetzelfde: ‘’Ja, ja … het zal wel.’’
Het voelde alsof ik iedere keer de grond in werd getrapt. Mooie, luxe dingen waren niet aan mij voorbestemd. Volgens mijn vader moest ik niet meer ambiëren dan een modaal salaris en een bijbehorende levensstandaard. Tegelijkertijd bleef hij wel continue over ‘rijke’ mensen praten en luxe bezittingen.
Mijn vader leek ieder luxe auto-, horloge- en kledingmerk te kennen. Tijdens mijn jeugd liepen we talloze ruiten voorbij van luxe winkels. Dan keek hij naar de prijskaartjes in de etalage en zei lachend: ‘’Kijken, kijken, niet kopen.’’
Iedere zomer gingen we met het vliegtuig naar Turkije. Wanneer we dan de businessclass voorbijliepen, moest ik iedere keer hetzelfde verhaal aanhoren. Voor mijn vader was businessclass vliegen het summum van rijkdom. Maar ook deze vorm van luxe zou ik volgens mijn vader nooit gaan ervaren.
Waarom mijn vader zo negatief was heb ik nooit begrepen. Net als met de meeste psychologische problemen die wij mensen hebben, had het vast een oorsprong in zijn eigen jeugd. Zijn eeuwige negativiteit zorgde voor een permanente stem in mijn hoofd die altijd op de achtergrond aanwezig is. Een stem die mij influistert dat ik niet goed genoeg ben.
Terwijl ik dit schrijf lig ik languit in mijn vliegtuigstoel. Ik vlieg businessclass naar Thailand. De stewardess komt naast mij staan, bukt voorover en vraagt hoe ze mijn naam moet uitspreken. Ze maakte een kleine aantekening, en zegt hierna hartelijk: ‘’Welcome aboard mister Tuğrul.’’
Op het scherm achter mijn laptop speelt een reclame af voor een luxe horlogemerk. Als kind kon ik zulke advertenties aandachtig bestuderen. Nu roept het geen enkele emotie meer bij mij op. Als ik iets wil, koop ik het gewoon. Vaak zelfs zonder naar de prijs te kijken (tot ergernis van mijn vrouw!).
Volgens de standaarden van mijn vader heb ik het nu gemaakt in het leven. Mijn woning. Mijn auto. Mijn kleding. Mijn sieraden. Alles is van het niveau waar hij gedurende zijn gehele leven alleen maar van kon dromen.
Toch kan ik van dit alles nog steeds niet genieten. De stem van mijn vader blijft mij onbewust overal volgen. Ook hier, in het vliegtuig. Het voelt alsof de blikken van de oude, witte mannen en vrouwen om mij heen recht door mijn lichaam boren.
‘’Jij hoort hier niet’’ is het enige wat ik hoor.
Over Tuğrul
Tuğrul Çirakoğlu is een Nederlands ondernemer, columnist, schrijver, spreker en vlogger van Turkse afkomst. Momenteel is hij directeur van Frisse Kater BV en woont en werkt in Amsterdam. Tuğrul was van januari 2021 tot december 2022 columnist voor Het Parool met een wekelijkse column in PS Het Parool.
Geef een reactie