Bij binnenkomst in de galerij was de lijklucht direct te ruiken. Toch had het vier maanden geduurd voordat zijn lichaam werd gevonden. Een alleenstaande, Italiaanse man van in de tachtig.
Hij was in zijn leren fauteuil overleden. Het enige mooie meubelstuk dat in zijn sobere appartement stond. De rest leek een bij-elkaar-geraapt zooitje van goedkope meubels die over de jaren heen waren verzameld.
Op de bovenkant van de fauteuil was de afdruk van zijn bovenlichaam en hoofd te zien. Een bosje grijze haren waren vastgeplakt aan het leder. Het pikzwarte zitgedeelte was ingezakt, en lag vol met duizenden bruine, cilindervormige popponen van de maden die zijn lichaam grotendeels hadden verorberd.
De kledingstukken die hij gedurende zijn overlijden had aangehad zaten vastgeplakt aan de fauteuil. Op de vloer waren twee, zwarte schoenafdrukken te zien. Een wat dichterbij de fauteuil, en de ander iets verder weg. Uitgestrekt op de fauteuil had hij zijn laatste adem uitgeblazen.
Zijn eet- en salontafel waren bezaaid met stapels enveloppen. Het merendeel bestond uit brieven ontvangen van verschillende maatschappelijke instanties gedurende de afgelopen tien jaar. Allen geopend en weer keurig teruggeplaatst in hun envelop.
Tussen de brieven lagen er ook twee foto’s van hemzelf als man van middelbare leeftijd. Zodoende kon ik hem herkennen op de vier ingelijste foto’s die naast de fauteuil aan de muur hingen. Een foto van hem als kleuter in bad met, zo leek het, zijn broertje. Een tweede foto in de speeltuin, zittend op een fiets. Een derde foto van toen hij een jongeman was, met drie van zijn vrienden. En een vierde foto gekleed als chef, waarop hij een pizza vasthield die net uit de steenoven was gehaald.
Op alle foto’s glimlachte hij breed en glunderde zijn gezicht. Het maakte het contrast en daarmee het geheel des te triester. Zielsalleen overleden in zijn woonkamer. Volgens de verhuurder wou geen enkele nabestaande iets met het overlijden te maken hebben.
Nu zouden de sporen van het overlijden door ons worden uitgewist. Hierna zou de gehele inboedel in de vuilniscontainer belanden. Alsof zijn leven nooit waarde had gehad, en de mooie momenten op de foto’s nooit hadden bestaan.
Toen ik thuiskwam rende mijn zoontje wild rond in de woonkamer, hardop lachend van blijdschap. Toen ik naar zijn gezicht keek dacht ik terug aan de foto’s die ik enkele uren geleden op de muur had zien hangen, en werd herinnerd aan een vers uit de Koran:
‘’Voorzeker Allah, bij Hem (alleen) ligt de kennis van het uur. Hij zendt de regen neer en weet wat er in de baarmoeders is. Niemand weet wat hij morgen zal doen. En niemand weet in welk land hij zal sterven. Waarlijk, Allah is Alwetend, Bewust van alle (zaken).’’ [31:34]
Over Tuğrul
Tuğrul Çirakoğlu is een Nederlands ondernemer, columnist, schrijver, spreker en vlogger van Turkse afkomst. Momenteel is hij directeur van Frisse Kater BV en woont en werkt in Amsterdam. Tuğrul was van januari 2021 tot december 2022 columnist voor Het Parool met een wekelijkse column in PS Het Parool.
Goedeavond,
Ik heb groot respect voor jou en je bedrijf,de manier waarop je vertelt en het werk doet en de omgevingen waarin jij/jullie je werk doen.
Het is eigenlijk verschrikkelijk hoe we met elkaar omgaan of eigenlijk in sommige gevallen niet met elkaar omgaan.
De eenzaamheid waar deze mensen in achterblijven is verschrikkelijk.
Helaas heeft elk huisje z’n kruisje.
Jullie zijn toppers
Ik vind je geweldig dat je dit doet en dat je het hopelijk kan scheiden met je privé leven,want het is nogal wat,wat je ziet en meemaakt ik heb heel veel respect voor jou en zou niet graag in je schoenen staan