Zijn zoon was recent overleden. De woningcorporatie gaf hem twee weken de tijd om de woning te ontruimen en schoon te maken. Hij had mijn contactgegevens doorgekregen van een vriend. Wie deze vriend was verstond ik niet, maar dat maakte verder ook niet uit.
Het telefoongesprek verliep anders dan normaal. Zakelijk maar tegelijkertijd warm. Normaliter ben ik het die deze toon aanneemt, nooit de klant. Deze klant was anders. Ik hoorde het aan zijn manier van praten. De toon. Het woordgebruik. Elitair maar toch ook niet.
De afspraken werden snel en direct gemaakt. Alsof ik een zakelijk deal afsloot. Na enkele dagen kreeg ik akkoord voor de werkzaamheden en werd de advocaat ingeschakeld. Hij zou de betalingen faciliteren. Waarom was hier een advocaat voor nodig? Ik zocht de naam van de advocaat online op en werd doorgeleid naar een webpagina die in het jaar 1999 gebouwd leek te zijn.
De website bestond uit twee pagina’s. Op de eerste pagina stond een foto met zijn contactgegevens. Op de tweede pagina een oud krantenartikel van enkele jaren geleden waarin er wordt gesproken over zijn expertise: ‘De Nederlandse en internationale belastingpositie van bedrijven en vermogende particulieren optimaliseren’. Interessant.
Wie was deze meneer? Ik werd steeds benieuwder en kon mijn nieuwsgierigheid niet langer bedwingen. Een Google search leverde minimale informatie op, maar voldoende om te begrijpen dat deze man tot de überrijken behoort met een vermogen van minstens enkele honderden miljoenen euro’s.
In mijn werk heb ik wel vaker met deze kant van onze maatschappij te maken. Het is een ons-kent-ons wereld waar voornamelijk gewerkt wordt met doorverwijzingen. ‘Aha! Vandaar de referentie naar de doorverwijzing via zijn vriend in het eerste telefoongesprek’ dacht ik.
Op de afgesproken dag en datum stonden we voor de deur. De opdrachtgever stond ons aan de overkant van de straat op te wachten met een kop koffie in de hand. ‘Ik dacht altijd dat het overlijden van mijn zoon mij vreugde zou brengen, maar nu hij is overleden valt het toch tegen’ was het eerste wat hij zei. ‘Het blijft uw zoon, ondanks alles’ antwoorde ik. ‘Dat klopt’ zei hij.
Ik ging er verder niet op in. Later zou hij vanzelf wel meer vertellen dacht ik.
Na een korte kennismaking liepen we samen de woning in. Het was een regelrechte puinhoop. De woning was bezaaid met grofvuil, drugsafval, en bedorven voedsel. Enkele jaren geleden had hij de woning compleet gerenoveerd voor zijn zoon. Een nieuwe luxe keuken, badkamer, mooie op-maat-gemaakte inbouwkasten en een prachtige parketvloer. Inmiddels was hier niks meer van te zien. Alles was naar de filistijnen.
Gedurende de werkzaamheden kwam hij af en toe koekeloeren hoe het ging. We hadden dan een kort gesprek. Zo kwam ik erachter dat zijn zoon op middelbare leeftijd was overleden. Hij kampte al vanaf zijn tienerjaren met drugsverslaving. Na drie ruige decennia overleed hij als gevolg van een overdosis harddrugs.
Hij had altijd een tumult leven geleid volgens zijn vader, levend van erfenis naar erfenis. Het geld stroomde, even simpel gezegd, met bakken binnen en ging er nog sneller weer uit. ‘Maar hoe verkwiste hij zoveel geld?’ vroeg ik verbaasd.
‘Ha-ha, als je continue de duurste hotelkamers afhuurt voor je ‘vrienden’ om helemaal los te gaan dan gaat het hard’. Hier voegde hij aan toe: ‘Soms boekte hij enkele businessclass tickets naar de meest dure, exotische bestemmingen voor hem en zijn ‘vrienden’.
Het woord ‘vrienden’ werd extra benadrukt. Dit waren natuurlijk geen vrienden maar profiteurs. Later kreeg ik te horen dat ze hem soms bont en bauw sloegen als hij zei die dag geen geld te hebben. ‘Nou, lekkere vrienden heb je dan!’ zei ik. Hij moest lachen.
Hoeveel grappen we ook maakten om de situatie te verlichten, was er eigenlijk niks om over te lachen. De grappen en afstandelijke instelling waren enkel een schertsvertoning.
Zijn zoon was onder verschrikkelijke omstandigheden overleden. Liggend op bed, tussen het afval en de met poep en pis besmeurde designerkleding. Geen enkele ouder wenst dit voor zijn kind.

Over Tuğrul
Tuğrul Çirakoğlu is een Nederlands ondernemer, columnist, schrijver, spreker en vlogger van Turkse afkomst. Momenteel is hij directeur van Frisse Kater BV en woont en werkt in Amsterdam. Tuğrul was van januari 2021 tot december 2022 columnist voor Het Parool met een wekelijkse column in PS Het Parool.
Vreselijk, mooi dat jij/jullie toch een vorm van rouw bieden, dit eens je niemand toe.
Excuus: Wens je niemand toe.
Wauwwwww wat een verhaal
😩😩😩
Respect 🙏🙏🙏🙏
Prachtig geschreven.
Ik heb héél veel respect voor jouw werk, maar nog meer voor de empathische persoon die jij bent.
Dit zie ik in al jouw filmpjes ook terug en dat siert jou.
Heel mooi geschreven . Kippenvel en tegelijker tijd . Weet je dat dit wereldse leven niets is . Je leven kan zo voorbij zijn. Moge allah ons alle lijden
Waauw wat een verhaal prachtig beschreven.. zo zie je dat dit wereldse leven helemaal niets toe doet. Moge allah (swt) ons alle lijden 🤲