Mijn contactpersoon bij de woningcorporatie had gevraagd een van hun woningen te reinigen na een onopgemerkt overlijden. Omdat het onbekend was hoe ernstig de situatie was, spraken we af dat ik eerst zou gaan kijken.
De paar minuten die ik in de woning doorbracht waren voldoende om al mijn kleding te doen stinken. Tijdens de rit terug naar huis rook ik enkel de geur van dood. Ik smeet direct al mijn kleding in de wasmachine en sprong onder de douche.
Op papieren die in de woning lagen zag ik dat het een 45-jarige, alleenstaande man betrof. Volgens de politie was zijn lichaam pikzwart toen ze hem aantroffen. Het duurde hierdoor meerdere dagen voordat zijn identiteit vastgesteld kon worden. Vermoedelijk had hij twee tot drie maanden dood op bed gelegen.
De ruimtes links en rechts van het bed waren volgestouwd met afval. Lege frisdrankblikken, pizzadozen, afhaalmaaltijdverpakkingen en heel veel papieren tasjes. Op het bed zelf was een enorme, donkerbruine afdruk te zien van zijn lichaam. Het lijkvocht was alle kanten opgelopen, en had zich vermengd met het aanwezige afval. De laminaatvloer was spekglad van al het vrijgekomen vocht.
Naast zijn bed stond een nachtkastje begraven tussen het afval. Hierbovenop bevond zich een laptop die, zo leek het, nog actief werd gebruikt tot het moment van overlijden. Het toetsenbord zat onder het vet en etensresten. Naast de laptop lag een enorme berg met opgepropte, gebruikte tissues.
Omdat het bed begraven lag tussen het afval, besloten we eerst alle rotzooi op te ruimen en daarna pas het bed af te breken. De geur in de kamer was echter dusdanig erg dat ik kort na de opstart toch maar besloot eerst het bed op te ruimen. Hier kwam veruit de meeste geur vanaf. Het was niet de ideale werkwijze. Maar als het niet gaat zoals het moet, dan moet het zoals het gaat.
Alles op bed was verzadigd met lijkvocht. Wanneer ik een deken of hoeslaken optilde, sijpelde het vocht langs mijn handschoen naar beneden. Buiten was het dertig graden, en de zon scheen volop de kamer waarin wij aan het werk waren.
Na bijna tien jaar overlijdenslocaties opruimen kan ik gerust stellen dat mijn uitputtingsgrens hoger ligt dan die van de gemiddelde persoon. Maar zelfs mij werd het hier even te veel. Dit was al de vijfde of zesde lijkvinding in drie dagen tijd. Het was warm, en ik was uitgeput. De maden krioelden over mijn wegwerpoverall.
Nadat ik het matras had verwijderd werd het ineens wazig voor mijn ogen. ‘Je gaat toch niet flauwvallen hé’ dacht ik. ‘Kom op, verman je!’ commandeerde ik mezelf in mijn hoofd. Ik telde tot tien en zette toen de knop om. Binnen vijftien minuten had ik het gehele bed gesloopt en alles ingepakt. Het ergste zat erop.
Om niet oververhit te raken lastte ik een kleine pauze in. Mijn kleding was zeiknat, en de wegwerpoverall die ik droeg zat bedekt onder het bloed en lijkvocht. Ik liep naar buiten en gooide koud water over mijn hoofd heen. De koude wind die langs mijn gezicht liep voelde als een godsgeschenk. De rest van de fles water dronk ik in twee teugen leeg.
Na een kwartier konden we weer beginnen. Na het aantrekken van een nieuwe set persoonlijke beschermingsmiddelen vulden mijn collega en ik meer dan honderd vuilniszakken met afval. De gehele slaapkamer werd tot op het kale beton gestript. Alles moest weg.
Tussen het afval vond ik nog een laptop, twee mobiele telefoons, en een kleine koran. De kaft viel er bijna vanaf en de bladeren waren vergeeld van ouderdom. Ik legde de persoonlijke bezittingen apart op de vensterbank neer voor de nabestaanden.
Voorheen kon ik nog een traan laten om dit soort opdrachten. Nu sta ik als een robot mijn werk uit te voeren zonder enige emotie. Na bijna tien jaar verhalen delen hoopte ik dat het beter zou worden. De eenzaamheid, verwaarlozing, en individualisering lijkt echter alleen maar toe te nemen.
Ik schrijf niet meer om te inspireren of mensen wakker te schudden. Nee, ik schrijf het alleen nog maar van me af.
Over Tuğrul
Tuğrul Çirakoğlu is een Nederlands ondernemer, columnist, schrijver, spreker en vlogger van Turkse afkomst. Momenteel is hij directeur van Frisse Kater BV en woont en werkt in Amsterdam. Tuğrul was van januari 2021 tot december 2022 columnist voor Het Parool met een wekelijkse column in PS Het Parool.
Geef een reactie