Een jaar eerder waren we ook langs geweest. Toen was het aanmerkelijk minder erg. Enkele afvalzakken met huisvuil, en een aantal drinkverpakkingen gevuld met urine. Her en der was er ook in de kamer geürineerd. Het ging niet zo lekker met haar. ‘Kan gebeuren’ dacht ik, ‘ik heb erger gezien.’
Ditmaal was het een ander verhaal. De gehele slaapkamer lag bezaaid met afval. Flessen, bekers, chips zakken, pannen, emmers, shampooflessen. Wat lag er niet. Alles tot de rand toe gevuld met urine. De ammoniakdampen waren moordend. Je kon haast geen ademhalen. In de hoek van de kamer stond een vervuilde vloerventilator. Waarschijnlijk om de ammoniakdampen iets af te drijven via het raam.
‘’Wat is dit voor bizarre situatie?’’ mopperde mijn collega. ‘’Ja, dit had ik ook niet verwacht’’ zei ik. ‘’De vorige keer was het niet eens half zo erg als nu.’’
We gingen aan de slag. Hoe sneller dit was opgeruimd, hoe beter. Voorzichtig raapten we alles op, en leegden de urine in grote emmers. Eraan terugdenkend gaan mijn nekharen alweer overeind staan. De zakken chips en Pringles kokers waren het meest misselijkmakend. Iedere keer wanneer ik een zak of koker optilde voelde ik de urine binnen in de verpakking klotsen.
‘Hoeveel flessen en zakken kunnen het zijn?’ dacht ik bij mezelf. ‘Misschien twintig of dertig stuks?’ zei ik om de moed erin te houden. Uiteindelijk verwijderden we ruim vijftig liter aan urine uit de slaapkamer. Iedere keer dat ik een emmer moest legen in het toilet ging ik bijna over mijn nek.
Direct naast de slaapkamerdeur bevond zich op de gang een kleine, opbergkast-achtige ruimte. Ook hier was het volgepropt met flessen en zakken urine. ‘’Waarom ook hier?!’’ riep mijn collega geïrriteerd. Een meter verderop bevond zich de deur naar de douche- en toiletruimte.
De bewoonster was op dit moment nog aanwezig in de woning. Ze was aan het douchen en zou daarna met vrienden afspreken. De enkele keren dat ze ons voorbij liep deed ze alsof we niet bestonden. We speelden het spel mee.
Dit alles ging mijn pet te boven. Nadenken over het hoe en waarom zou mij tot waanzin drijven. We zetten de radio aan gingen verder op de automatische piloot. Enkele uren later was de kamer weer spic en span. Vrij van urine, afval, en volledig gedesinfecteerd en ontgeurd.
Na afloop kwam haar persoonlijke begeleider de kamer weer afsluiten. ‘’Was dit echt dezelfde bewoonster van de vorige keer?’’ vroeg ik vol ongeloof. ‘’Ja’’ zei hij. Na de vorige schoonmaak ging het een hele poos goed. Maar toen raakte ze weer in een dip, en liet maandenlang niemand de kamer binnen. ‘’Nu begrijp ik waarom’’ zei hij.
Ondanks het continue aandringen accepteerde ze volgens haar begeleider geen hulp, en wou ook niet in therapie. Deze schoonmaaksessie werd daarom dan ook onder dwang uitgevoerd. Het kon zo niet verder.
Het verzamelen van de eigen urine zorgde voor een gevoel van ontspanning en veiligheid tijdens periodes dat het mentaal niet goed ging. Nu had ze weer een schone, opgeruimde kamer. Voor velen een opluchting, maar voor haar waarschijnlijk een nachtmerrie.
Over Tuğrul
Tuğrul Çirakoğlu is een Nederlands ondernemer, columnist, schrijver, spreker en vlogger van Turkse afkomst. Momenteel is hij directeur van Frisse Kater BV en woont en werkt in Amsterdam. Tuğrul was van januari 2021 tot december 2022 columnist voor Het Parool met een wekelijkse column in PS Het Parool.
Geef een reactie